stres i lęk przed wyjazdem

Hej! Czy Wy też odczuwałyście stres przed wyjazdem? Czy raczej byłyście wyluzowane i nie mogłyście się doczekać spotkania z rodziną?

U mnie to się wszystko potęguje, z jednej strony strach, lęk a z drugiej nieopisana ciekawość, jak tam będzie, jacy ludzie będą i ogólnie ;-)

chociaż towarzyszy mi bardziej lęk niż ciekawośc a wyjazd już za 4 dni :-(

kiedy się budzę rano to mnie aż brzuch boli z tego stresu...masakra :-(

Wy też tak miałyście/macie?

Stres, oczywiście że był stres...wszystko było dobrze, dopóki dzień przed odlotem nie pojechałam na lotnisko, rozeznać się jak to tam wszystko wygląda. I wtedy do mnie dotarło, że ja naprawdę to robię...zaczęłam się cała trząść i płakać.

W dzień odlotu trochę ściskało mnie w żołądku i miałam ochotę schować się pod kocem ze strachu, ledwo powstrzymywałam łzy!

To CAŁKOWICIE normalne - z jednej strony strach, z drugiej ciekawość, taka mieszanka. Ja przed wyjazdem to jednego dnia skakałam z radości że jadę, drugiego miałam ochotę wszystko rzucić w cholerę i zostać w Polsce, z bliskimi!

W moim przypadku wszystkie wątpliwości i obawy odeszły z chwilą gdy wsiadłam do samolotu.

A teraz jestem tu już ponad miesiąc i jest super ! Więc nie ma co się bać, będzie dobrze.

wypowiadajcie się dziewczyny! chętnie poczytam o waszych odczuciach jakie towarzyszyły wam przed wyjazdem...albo towarzyszą teraz - tak jak mi a mój wyjazd już jutro! :-) trzymajcie kciuki!

Im bliżej wyjazdu, tym większy stres. Byłam na prawdę przerażona wizją tak długiej rozłąki z bliskimi. Do tego ciągłe sprawdzanie gdzie jest bilet, czy wszystko spakowane, czy nie zostawiłam dokumentów... Ostatniego dnia w Polsce żałowałam, że w ogóle wpadłam na taki pomysł Wstyd przyznać, ale było ze mną tak źle, że żegnając się z rodziną rozpłakałam się na dworcu. Ale kiedy przyjechałam do Francji cały stres minął. Jestem tu już ponad dwa tygodnie a czuje się, jakbym mieszkała tu od lat. Trafiłam na wspaniałą rodzinę. Zanim wyjechałam bałam się, że będę siedziała całymi dniami zamknięta w pokoju, że wspólne kolacje będą męczarnią i że nie będę w stanie dogadać się z dziećmi i hostami. Oczywiście jest zupełnie inaczej Cały ten stres był niepotrzebny. Olesya94, trzymam kciuki!

ma.329 a w jakim wieku masz dzieci? I w jakim miejscu jesteś we Francji? (Możesz napisać mi na priv jak chcesz) ja przyjechałam do Francji 3dni temu i jeszcze sie oswajam z otoczeniem i rodzina a rodzina jest naprawde przemila :-) tylko ja jeszcze nie jestem przyzwyczajona. Szczerze ja tez plakalam na dworcu przed odjazdem, żal było mi opuszczać Polskę, teraz juz wiem jak czuje sie au pair bo przedtem tylko czytałam i czytałam i myślałam,że ze mną bedzie inaczej, że sie szybko przyzwyczaje no, ale niestety....inne miejsce, inni ludzie....inny język, po prostu potrzeba czasu żeby sie ze wszystkim oswoić.

Opowiedz nam wszystko Ja czekam

Kto? ja czy ma.329?

Szczerze wam powiem, ze gdymjuz jechałam do Francji(autokarem 25 godzin Ooo zgrozo!!!) czułam sie naprawde dobrze...wręcz nie mogłam sie doczekać kiedy bede juz na miejscu, ale kiedy autokar juz sie zbliżał do mojej miejscowości czułam stres, lek. Tak naprawde jeszcze nawet teraz ze mnie nie zszedł, powoli oswajam sie ze wszystkim, z miejscem, rodzina, obcym językiem. Trafiłam na naprawde fajna rodzine :-)

Ty ale m też jeśli chce. A jak dzieci?? Jak pokój? Jak język, gawędzisz trochę z hostami? Jecie wspólnie posiłki, coś tam pokazali z miasta? i jakie plany na weekend?

Opiekuję się dwójką dzieci: chłopiec 11 lat i dziewczynka, 8. Mieszkam w Poissy, niedaleko Paryża (gdybyś się wybierała do stolicy i chciała się spotkać- daj znać)

No więc tak, odpowiadając na Twoje pytania:

Dzieci sa grzeczne i ułożone, starsze lubią dużo mówić, szczególnie dziewczynka lubi wszystko pokazywać i wyjaśniać.

Pokój mam nawet, nawet, jest duże podwójne łóżko, szafka na ubrania, biurko, lampka, krzesło,lampka nocna plus wejście do garderoby. Ogólnie mam oddzielne wejście od ich domu, wiec nikt mi nie wchodzi....aaaa i jeszcze mam łazienkę :-)

No z językiem jest różnie, w domu bardzo mało mówię, jakoś mam jeszcze ta barierę, ale rozumiem wszystko co do mnie mówią hosci, gorzej z dziećmi bo szybko nawijaja :-D generalnie przełamuje barierę poza domem, np.przedwczoraj spotkałam sie z inna au pair i naprawde dużo mówiłam, jakoś mi tak lepiej z kimś w cztery oczy, w domu jest za duży hałas poza tym miałam nieprzyjemna sytuacje z hostami, ale to moze opowiem w dziale "podpadlam u hostow". Posiłki jemy wspólnie, a miasto troche host mama mi pokazała, ale ja jednak wole sama sie rozejrzeć, wtedy to było troche "na szybko" bo sie spieszyla pare rzeczy załatwić. No weekend to juz minął i był w większości pracujący.

Pozdrawiam....Wy tez opowiadajcie!